Biogram uzupełniony i poprawiony w kwietniu 2025 r.

Wojciech Petrykowski był jednym z dziewięciorga dzieci Marcina i Heleny z Silskich vel Nowosielskich – rolników prowadzących gospodarstwo w Przążewie, urodzonym 17 kwietnia 1809 r. Jego matka, urodzona 29  lutego 1780 r. w Kątach w ówczesnej parafii Pałuki, zmarła w 1838 r. mając 60 lat, ojciec – w 1844 r. przeżywszy 80 lat, w tym ostatnie – przy synu, najpewniej Józefie, który objął przążewskie gospodarstwo Petrykowskich. Rodzeństwo Wojciecha założyło własne rodziny, los niektórych nie jest znany.

Nie są też znane szczegóły z pierwszych lat życia Wojciecha. Nie wiadomo, czy uczył się, bo pod żadnym z aktów metrykalnych nie widać jego podpisu, co świadczyłoby, że zdobył chociażby podstawy pisania i czytania. Zdobył za to zawód szewca i osiadł w Ciechanowie. Tradycja rodzinna przypisuje mu udział w powstaniu listopadowym, ale nie ma na to dowodów.

Nie wiadomo też, jak doszedł do dóbr, które z czasem stały się jego własnością. W 1851 r. był już posiadaczem kilku nieruchomości w mieście. Mieszkał w domu usytuowanym na niewielkiej działce oznaczonej nr 187, położonej przy „Ulicy do Krzyża / bez nazwy/”, a zaliczonej do ulicy Parafialnej. Dziś to ulica Przelotna.

Działka stanowiła przedłużenie posesji nr 184 położonej przy Zielonym Rynku (później pl. Kościuszki 9) i niewątpliwie została wcześniej z niej wydzielona. Ta niewielka nieruchomość miała 28¼ łokcia szerokości i 23,8 pręta kwadratowego powierzchni. Idąc od strony obecnej ulicy Grodzkiej była wówczas drugą w kolejności, obecnie obejmuje ją parcela narożna (Grodzka 8). Stał na niej szczytem do ulicy, niedaleko północnej granicy wspomniany drewniany dom, a w południowo-zachodnim rogu, zapewne tuż przy bramie, jakiś niewielki budynek gospodarczy, być może mieszczący warsztat szewski. Między budynkami znajdowało się podwórko, a dalej ogródek warzywny.

Prócz tego Petrykowski był właścicielem kilku parceli uprawianych rolniczo, opisanych w „Rejestrze pomiarowym szczegółowym siedzib miasta Ciechanowa” sporządzonym przez Joachima Łuszczewskiego jako ogrody warzywne bądź błonia. Były to:

– Nieruchomość nr 102/7,  szeroka 51¾ łokcia, i licząca 113,1 pręta powierzchni (2110,5  m²) położona przy ul. Zakroczymskiej, dziś zajęta przez południową część budynku policji przy ul 11 Pułku Ułanów 25;

– Nr 102/11, szeroka 40 łokci, powierzchni 72,7 pręta przy ul. Zakroczymskiej, dziś ul. 11 Pułku Ułanów Legionowych 37 i 39 (obok cmentarza);

– Nr 129/12- część 5,6 i 7- szeroka 48¼ łokcia, licząca ogółem (3 części) 461,3 pręta, położona przy ul. Przasnyskiej, dziś wraz z sąsiednimi wąskimi parcelami zajęta przez Państwową Uczelnię Zawodową przy ul. Wojska Polskiego 51;

– Nr 291 – duża parcela o powierzchni 487,4 pręta położona na tzw. Działach, przy ul. Płońskiej, po obu stronach nie nazwanej jeszcze wówczas ul. Orylskiej. Obejmowała dzisiejsze numery: ul. Płońskiej 4, 6a, 6, 8 oraz 10 i 12a, ul. Orylskiej nr 1 i po drugiej stronie nr 2, 4 i 6.

Posiadając tyle ziemi musiał Petrykowski łączyć pracę szewca z uprawą roli.

Wojciech Petrykowski nie szukał towarzystwa ciechanowskich elit. W radosnych (śluby, narodziny dzieci) i przykrych wydarzeniach (zgony) wspierali go sąsiedzi, rzemieślnicy tacy jak on i członkowie rodziny.

Żenił się dwa razy. Jego pierwszą żoną została 27 listopada 1832 r. Marianna Knorowska urodzona w 1811 r. córka Piotra i Magdaleny z Siarnowskich. Z tego małżeństwa przyszło na świat troje dzieci: Agnieszka, Julianna Marianna – urodzona 18 lutego 1836 r., zmarła 22 czerwca 1841 r. i Franciszek. Marianna Petrykowska zmarła 25 lipca 1842 r. Wdowiec został z dwójką małych dzieci. Po kilku miesiącach znów stanął na ślubnym kobiercu. 27 stycznia 1843 r. ożenił się z 19-letnią panną Weroniką Goryszewską urodzoną 4 stycznia 1824 r., córką zmarłego wcześniej Walentego i żyjącej Apolonii z Kowalińskich, zamieszkałą przy matce w Ciechanowie. Tym razem Petrykowskim urodziło się sześcioro dzieci: Feliks Jan – urodzony 18 stycznia 1844 r., zmarły 14 marca tego samego roku, Wincenty Symeon, Antonina, Marianna, Helena i Adrian Józef urodzony 5 marca 1865 r., zmarły po roku – 5 marca 1866 r. Weronika Petrykowska zmarła 13 kwietnia 1887 r., Wojciech – w następnym roku – 28 listopada 1888 r. Oboje spoczęli na cmentarzu przy ul Płońskiej. Na ich grobie stanął pięknie zdobiony, metalowy krzyż, osadzony w kamieniu, z żeliwną tablicą inskrypcyjną.

 

Dzieciom Petrykowskich różnie potoczyły się losy.

Agnieszka – córka Wojciecha z pierwszego małżeństwa, mając 19 lat, wyszła za mąż 26 stycznia 1853 r. za 20-letniego szewca Józefata Węgielewskiego, syna Marcina i Marianny z Bogusławskich, zamieszkałego przy braciach w Ciechanowie. Agnieszka urodziła 16 stycznia 1854 r. córeczkę Antoninę, ale niestety sama zmarła 24 lipca 1855 r. Niecały rok później – 26 czerwca 1856 r. odeszła też mała Antosia. Wdowiec założył nową rodzinę.

Brat Agnieszki – Franciszek Petrykowski – tak jak i ojciec został szewcem. To on najpewniej opiekował się ojcem przed śmiercią i być może pozostał w rodzinnym domu. Ożenił się 19 lutego 1862 r. z Józefą Kalinowską (12 III 1841 – 7 I 1914), córką bednarza Franciszka i Agnieszki z Biernackich. W tym małżeństwie urodziło się dziewięcioro dzieci:

– Anastazy Wiktor (22 XII 1862- 10 IV 1896), który został kupcem, ożenił się 13 lutego 1884 r. w Płońsku z Teklą Michaliną Żywczyńską, córką Franciszka i Józefy z Kucharskich i tam osiadł na stałe. Anastazy i Tekla mieli troje dzieci: Marię Wandę (5 IV 1890 – 1892), Władysławę Antoninę  (ur. w 1892 r.) i Mariannę Stanisławę (ur. w 1894 r.);

– Franciszka (25 XI 1864 – 7 V 1865);

– Szymon Wincenty (13 VII 1866 – 6 I 1867);

– Bronisław (5 X 1867-?), został piekarzem, ożenił się 15 listopada 1899 r. z Marianną Komorowską z Kątów w parafii Opinogóra (ur. 1878 r.), córką Seweryna i Katarzyny z Karwowskich. Bronisław i Marianna mieli czworo dzieci: Janinę (ur. w 1900 r.), Stanisławę (ur. w 1903 r.), od 1930 r. żonę Stanisława Wyszomirskiego, następnie Apolonię (1909-1911) i Zofię Mariannę (1913-1913).

– Maksymilian (20 VII 1870 – 27 VII 1873);

– Marianna (16 VI 1875 – 11 VIII 1877);

– Katarzyna (16 VI 1875-?), która została 25 września 1895 r. żoną 27-letniego konduktora Józefa Grudzińskiego, syna Jana i Anny z Malanowskich, urodzonego w Kownatach Żędowych, ale zamieszkałego w Warszawie;

– Gabriel Marian (24 III 1878 – 12 IX 1952) został ogrodnikiem. Ożenił się ze Stanisławą Bartosiewicz vel Bartczak (1880-1958) ze wsi Łukowo pod Gołyminem.

Gabriel i Stanisława Petrykowscy mieli dziewięcioro dzieci: Romana (ur. w 1905 r.) ożenionego w 1932 r. z Heleną Sadowską (1895-1957), urodzoną w Krubinie, córką Józefa i Tekli z Rydzewskich, Jana Juliana (1907-1907), Ryszarda (1908-1921), Stanisława urodzonego 17 września 1910 r., Zofię urodzoną 26 kwietnia 1913 r., która została żoną Adama Rydzewskiego i matką Zofii urodzonej 17 marca 1949 r., której opiekunką została ciotka Henryka Blankiewicz, Halinę (ur. 1915 r.), Henrykę Apolonię (7 II 1918-21 III 2002), żonę Władysława Feliksa Blankiewicza (1922-12 II 2002) i matkę trójki dzieci, Jadwigę (zmarłą 1921 r.) oraz Anielę zmarłą w 8 października 1935 r. jako 14-letnia uczennica VI klasy Szkoły Powszechnej.

Gabriel Petrykowski mieszkał przy ul. Sierakowskiego, gdzie posiadał 1,5-hektarowy sad z własną szkółką, sadzonkami drzew i krzewów. Ogrodem zajmowali się też jego synowie.

– Marianna (17 XII 1882-?).

Franciszek Petrykowski zmarł 23 lipca 1898 r. w Zeńboku. Jego żona Józefa – 7 stycznia 1914 r. w Ciechanowie.

Z drugiego małżeństwa Wojciecha Petrykowskiego z Weroniką, pełnoletność osiągnęło czworo dzieci.

            Wincenty Symeon (Szymon) urodził się 18 lipca 1845 r. Podstawy wiedzy zdobywał w rodzinnym mieście, następnie uczył się w pułtuskim gimnazjum. Był szkolnym kolegą Wiktora Gomulickiego, który wymienił go w swojej książce „Wspomnienia niebieskiego mundurka”. Pisał: […] Petrykowski, potulny chłopczyna, zdradzający zawsze pociąg do spraw kościelnych i teologicznych; […] zadziwia kolegów Petrykowski. […] Chłopczyna spokojny, stateczny, nabożny, z przymkniętymi, jakby sennymi, oczami, oznajmia cienkim, wątłym głosem, że o żadnej świeckiej „karierze” nie myśli, postanowił bowiem zostać – księdzem (1). Z Pułtuska przeniósł się do II Rządowego Gimnazjum Filologicznego w Warszawie z rosyjskim językiem wykładowym, w którym uczył się w latach 1860-66. I rzeczywiście, tak jak zapowiedział kolegom w Pułtusku, ze stolicy przeniósł się do Seminarium Duchownego w Płocku. Jako zdolnego kleryka władze duchowne wysłały go na studia wyższe do Petersburga, gdzie w 1874 r. zdobył tytuł magistra teologii i w tym samym roku – 15 sierpnia – uzyskał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Aleksandra Kazimierza Gintowt-Dziewałtowskiego, a po trzech dniach nominację na profesora Seminarium. Te obowiązki pełnił do 1890 r. wykładając filozofię, teologię moralną i prawo kanoniczne. Znany był z wygłaszania kazusów z teologii moralnej, cenionych i przydatnych później księżom w ich posługach duszpasterskich. Był wyrozumiałym i życzliwym  nauczycielem, nieraz wspomagał materialnie kleryków, ale nie znosił lenistwa. Od 1883 r. był prowizorem Seminarium, włączył  się też w dzieło odnowy muzyki kościelnej. Prócz tego ks. Petrykowski pracował w Konsystorzu Płockim, pełniąc obowiązki regenta, a później kanclerza. Za rządów biskupa Nowodworskiego pełnił funkcję wikariusza generalnego, a po jego śmierci – do 1901 r. – administrował diecezją. W latach 1902 -1908 z nominacji biskupa J. Szembeka pełnił funkcję proboszcza parafii św. Bartłomieja w Płocku, a gdy rządy w płockiej diecezji objął w 1918 r. bp Adolf Szelążek, uczynił go swoim wikariuszem. Tę godność ks. Petrykowski pełnił do końca życia. Ks. Wincenty Petrykowski został uhonorowany też innymi godnościami. W 1884 r. mianowano go kanonikiem katedralnym płockim, w 1907 r. został prałatem archidiakonem, a w 1909 r. – prepozytem kapituły i wikariuszem generalnym. W 1900 r. Ojciec Święty Leon III mianował go pronotariuszem apostolskim. Ks. Petrykowski zmarł 21 lipca 1927 r. po kilku latach dotkliwej choroby. Spoczął w Płocku na cmentarzu parafialnym w grobowcu kapitulnym.

Antonina Petrykowska, urodziła się 18 stycznia 1850 r. Mając 20 lat, poślubiła 26 stycznia 1870 r. bednarza Filipa Jakuba Kalinowskiego (1 V 1845-?), syna Franciszka i Agnieszki. Filip i Józefa – żona Franciszka (brata Antoniny) byli rodzeństwem W tym małżeństwie urodziło się ośmioro dzieci:

– Piotr Aleksander (22 XI 1870 – 4 IV 1943), który poszedł za głosem powołania i został księdzem. Od 1988 r. rozpoczął naukę w Seminarium Duchownym w Płocku. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1893 r. z rąk biskupa Nowodworskiego. Pracował jako wikariusz w Przasnyszu, a następnie w Bodzanowie, gdzie faktycznie pełnił obowiązki proboszcza. W 1902 r. otrzymał samodzielną placówkę w Suminie, następnie Serocku, od 1905 r. w Grudusku, będąc jednocześnie wicedziekanem ciechanowskim. Zniszczony w czasie działań wojennych kościół i wieś opuścił 12 kwietnia 1916 r. zostając proboszczem w Zielonej Ciechanowskiej. W 1918 r. przeniósł się do Dobrzynia, w 1921 r. do Jasiennicy, w 1923 r. do Gołymina, w końcu w 1937 r. – do Ligowa, gdzie pozostał do końca życia. Spoczywa na cmentarzu w Ligowie.

– Wiktoria (24 VI 1873-1948), która 3 lipca 1895 r. poślubiła gospodarza z Kargoszyna Konstantego Malanowskiego (ur. ok.1863-?), syna Andrzeja i Franciszki z Tybuchowskich. Doczekała z nim czworga dzieci: Stanisławy (26 IV 1896-?), Teresy (1898-?), Kazimierza (1900-) i Karoliny (1901-?);

– Teresa (9 X 1875- 18 IV 1896), która w tym w tym samym dniu co siostra Wiktoria, 3 lipca 1895 r. poślubiła Tomasza Kurzypińskiego, syna Andrzeja i Małgorzaty z Gniazdowskich. Urodziła Zygmunta (4 IV 1896 – 1 II 1949) i zmarła po 2 miesiącach od porodu. Wdowiec 22 września 1897 r. ożenił się ponownie  z Filomeną Radwańską, a mały Zygmunt wkrótce zyskał czworo przyrodniego rodzeństwa: Mieczysława, znanego później harcerza i peowiaka, poległego w 1920 r. pod Oranami, Stefana, Józefę i Jadwigę. Tomasz Kurzypiński żenił się jeszcze dwa razy. Zmarł 6 lipca 1933 r. Nie są znane młodzieńcze lata syna Teresy – Zygmunta. Podobno był oficerem Legionów. Na pewno zdobył jakieś wykształcenie, bo został urzędnikiem. Żenił się dwa razy. Nic nie wiadomo o jego pierwszym małżeństwie. Być może jego żoną była Zofia zmarła w 1929 r., pochowana na Powązkach. Na drugi ślub zdecydował się w 1930 r. Mieszkał wówczas w Warszawie przy ul. Podwale 529/30. Jego wybranką została 30-letnia urzędniczka Helena Jadwiga Weit córka Edwarda Antoniego i Marii Heleny z Kapelińskich, zamieszkała przy ul Stawki. Ślub odbył się 27 kwietnia 1930 r. w kościele w Gołyminie, na co zezwolił proboszcz warszawskiej parafii św. Augustyna. Małżonkom pobłogosławił gołymiński proboszcz ks. Piotr Kalinowski, wuj Zygmunta, brat jego matki Teresy. Nie wiadomo, gdzie Zygmunt pracował w Warszawie. Po wojnie znalazł się w Olsztynie, Być może jego zawodem lub pasją było sadownictwo, bo w 1948 r. ukazał się tam poradnik jego autorstwa zatytułowany „Sad gospodarski przy każdej chacie na Mazurach i Warmii”, wydany przez Spółdzielnię Wydawniczą „Zagon”(2). Zmarł w Olsztynie 1 lutego 1949 r.

– Stanisław (14 VIII 1880-?) ożenił się z Karoliną Butler i miał dwoje dzieci: Jadwigę i Hieronima;

– Wincenty (31 III 1883 – 24 III/5 IV 1885);

– Wincenty (21 III 1886 -1956), który w 1914 r. poślubił w Grudusku Józefę Angelę Wrześniowską (1891-1867), urodzoną w Bochni, córkę Edwarda i Teresy z  Radmacherów. Małżeństwo doczekało się czwórki dzieci: Jadwigi Kamili (1912-1949) urodzonej w Krakowie, a zmarłej w Ostrowi Mazowieckiej, zamężnej za Adolfem Ossolińskim, Wandy Mostowiak/ Szarek (1917-2009) zmarłej we Wrocławiu, Zbigniewa urodzonego w 1927 r., ożenionego z Ireną Rodziewicz (1929-2018) i Władysława.

– Mieczysław (6 II 1890 – 15 IX 1909), który, tak jak brat przeniósł się do Gruduska i pracował jako pszczelarz i sadownik. Zmarł mając 19 lat;

– Helena (2 I 1893 – 9 XII 1893).

            Siostra Antoniny – Marianna Petrykowska, urodzona – 19 kwietnia 1857 r., poślubiła 11 lutego 1879 r. Michała Skierczyńskiego (1853-1935) urodzonego we wsi Łukowo, a mieszkającego w Złotopolicach, syna Jana i Aleksandry ze Strachockich. Michał był strycharzem, ale później określany był też jako rolnik i robotnik. Małżonkowie często zmieniali miejsca zamieszkania. Opierając się na metrykach, mieszkali w Golanach, Ciechanowie i Pułtusku. Marianna zmarła 3 lipca 1939 r. w Pułtusku

W Golanach przyszło na świat troje dzieci:

– Celestyna (ok XI 1879 – 4 IV1883)

– Leokadia (ok. XI 1882 – 5 IV 1883), obie zmarłe w Ciechanowie w ciągu dwóch dni, gdy rodzice przyjechali z wizytą do rodziny na święta wielkanocne.

– Seweryn (1887- 23 IV1946), który po skończeniu gimnazjum pracował w warszawskiej elektrowni. Ożenił się z Konstancją (1895 – 1983). Miał córkę Marię (1929-2013) zamężną za Zdzisławem Orłowskim. Zmarł we Wrocławiu.

W Ciechanowie urodziła się:

– Walentyna (14 II 1888-11 III 1833) zwana w rodzinie Walunią, która zmarła w Pułtusku nie założywszy rodziny;

– W Golanach przyszła na świat i tam zmarła Wacława (1889-1890);

– Franciszka Tekla (23 IX 1891-24 III 1978), tak jak i następne dzieci, urodziła się w Ciechanowie, zmarła w Pułtusku. Nazywana była Franuchą;

– Edmund (22 IX 1895-1944) ożenił się z Marianną Szymańską. Jego synem był Andrzej zmarły w 1976 r.;

– Karolina Stanisława (13 XI 1898-1987) zwana Kaliną zmarła w Pułtusku;

– Nie wiadomo, gdzie urodził się Jerzy (ok. IX 1903- 9 VIII 1905), który zmarł w Pułtusku, gdzie jego ojciec pracował jako robotnik.

Najmłodsza z sióstr Petrykowskich – Helena urodzona 5 lutego 1862 r. – wyszła za mąż 15 lutego 1882 r. za garncarza Piotra Materkę,  syna Jana i Pauliny z Moszczyńskich. Helena  wniosła w posagu kamienicę w Ciechanowie, a Piotr ziemię na obrzeżach miasta. Materkowie mieszkali najpierw w Ciechanowie, bo tu rodziły się ich dzieci, ale w 1910 r. przenieśli się do Gruduska. Tam z dziedzicem Ignacym Bojanowskim założyli spółdzielnię, która między innymi prowadziła sklep. W sklepie pracowały ich córki.

W małżeństwie Materków przyszło na świat siedmioro dzieci:

– Lucjusz (14 II 1883 – 1883);

– Michalina (16 IX 1884-16 V 1919), która 23 listopada 1910 r., mieszkając z rodzicami w Grudusku, poślubiła rolnika ze wsi Purzyce-Rozwory Wincentego Szypulskiego (1883-1963), syna Feliksa i Faustyny z Olszewskich. Wincenty Szypulski był bardzo przedsiębiorczym obywatelem. Założył w Grudusku straż pożarną, był właścicielem pierwszej stacji benzynowej. Szypulskim urodziło się troje dzieci: Irena, Jerzy i  Edward. Michalina zmarła w Purzycach, a Wincenty ożenił się powtórnie z jej siostrą Janiną.

– Antonina Władysława (Władzia) (6 VI 1888-23 VIII 1958) w 1914 r. wyszła za mąż w Grudusku za Mieczysława Rybczyńskiego, syna Antoniego i Tekli z Lipowskich. Urodziła dwoje dzieci: Lilkę i Jerzego. Zmarła w Grudusku;

– Janina (4 II 1891-1925) wyszła za mąż w 1921 r. za owdowiałego szwagra Wincentego Szypulskiego, urodziła córkę Barbarę (1923-2016), ale niedługo cieszyła się rodziną, Zmarła w 1925 t. w Grudusku. Wincenty Szypulski zmarł w Warszawie w 1963 r.;

– Zofia (18 V 1894- 27 XII 1957) nie założyła rodziny;

– Anastazja zwana Nanką (13 IV 1897-1975) również nie wyszła za mąż. Nie wiadomo, gdzie obie siostry mieszkały i zmarły.

– Stanisława Helena (Siańka) (1904-1993) urodziła się w Ciechanowie. Została żoną Ignacego Pelowskiego (1907-1979) i zamieszkała w Poznaniu. Miała dwoje dzieci: Andrzeja i Wojciecha

Jak wspomina wnuczka Michaliny – Maria Szypulska – dom Materków, który zajęła Anastazja odżywał w lecie. Z Poznania zjeżdżała jej siostra Siańka z wujem Ignacym i synami Jędrkiem i Wojtkiem. Dom wydawał mi się obszerny, ale pamiętam z niego tylko salon z brązowym fortepianem, na którym, w charakterze wazonów, stały łuski dużych pocisków, pewnie z I wojny światowej. Na ścianach wisiały portrety pradziadków i ich córek, z których najstarsza Michalina była moją babcią. Był też portret księdza o niezwykle pięknych rysach, dostojnie ubranego, który mnie bardzo ciekawił. Był to brat mojej prababki, Wincenty Petrykowski, infułat z Płocka, proboszcz tamtejszej katedry […].

Przypisy:

(1) Gomulicki Wiktor: Wspomnienia niebieskiego mundurka. – Warszawa:; Pułtusk, 1998, s. 195, 238

(2) Wersja cyfrowa książki zob. W: https://kpbc.umk.pl/dlibra/publication/209702/edition/214401/content?ref=L3B1YmxpY2F0aW9uLzc2NDk3L2VkaXRpb24vODQwMDk  

Bibliografia:

Archiwum prywatne i relacja Teresy Sadowskiej, 2024 r.

Cmentarz Stare Powązki, w: http://mapa.um.warszawa.pl/mapaApp1/mapa?service=cmentarze dostęp 27 VII 2022 r.

Grzybowski M.M.: Duchowieństwo diecezji płockiej. T. 2: wiek XIX. – 2010

Kęsik G.: Joachima Łuszczewskiego plan i rejestr pomiarowy siedzib miasta Ciechanowa z 1851 r. – Warszawa; Ciechanów, 2019, dod. Odrys siedzib miasta Ciechanowa

Księgi urodzeń, ślubów i zgonów parafii w woj. mazowieckim, w: https://metryki.genealodzy.pl/woj-MZ;

Lewandowski E.: Nekropolie Ciechanowa: cmentarz parafialny przy ul. Płońskiej. – Ciechanów, 2004

Lewandowski E.: Zarys dziejów Banku Spółdzielczego w Ciechanowie 1899-1999. – Ciechanów, 1999, s.66

Nekrologja: Ś.p. ks. Wincenty Petrykowski. – Miesięcznik Pasterski Płocki, 1927, nr 9, s. 335-336

Relacja Marii Szypulskiej, e-mail, 29 III 2025

[Zapisy indeksowe metryk parafii w woj. mazowieckim], w: https://geneteka.genealodzy.pl/index.php?op=gt&lang=pol&w=07mz